ACTUEEL

Ik heb begrip voor de argumentatie van Sander Loones. “Onze tuin is helemaal geen waardevol natuurgebied, zoals De Standaard vandaag schrijft. Het is een grasveld. Dat is het al decennia. Dat was al zo onder de vorige eigenaar en de eigenaar daarvoor, en dat is gewoon nog altijd zo. Gras, toen en nu, zoals elke tuin.” Ik hoor het eigenaars in onze praktijk vaak vertellen. En het brengt ons ook bij de kern. Of een grond gelegen is in habitatrichtlijngebied zie je ter plaatse niet. Er staat geen materieel kenteken, geen fysieke afbakeningslijn of wat dan ook. Meer nog: toen de zones werd afgebakend (op papier dan), werden eigenaars daar NIET individueel van ingelicht. En degenen die het al wisten, wisten hoegenaamd niet wat de verregaande consequenties ervan waren. Ook zo bij ruimtelijke bestemmingswijzigingen. De overheid kan de ruimtelijke bestemming van een grond wijzigen zonder de eigenaar daarvan individueel in kennis te stellen. Alleen als er een onteigeningsplan aan wordt gekoppeld, worden eigenaars daarvan ingelicht – maar dat plan komt er vaak jaren nadat de bestemming is gewijzigd. Ik vind dit onaanvaardbaar. Het is evident dat als een grond wordt opgenomen in habitatrichtlijngebied, dat gepaard gaat met een enorme ontwaarding. Idem bij sommige bestemmingswijzigingen. Laat ons daarom mild zijn voor alle eigenaars en gebruikers van gronden in en rond speciale beschermingszones. Landbouwers worden er nu kei hard op afgerekend, ze waren net als alle andere eigenaars, niet geïnformeerd en niet vergoed. En los daarvan: politici zijn mensen, met talenten en gebreken. Wie Heiligen wil, moet daarvoor elders zijn (bijvoorbeeld in de Abdij van Averbode).